Różnice projektowe i montażowe pomiędzy klimatyzacją split/multisplit, a VRV

Każdy z renomowanych producentów posiada własne programy doboru dla układów VRF, które pozwalają zarówno na dobór jednostek wewnętrznych i agregatów, jak i długości i średnic rurociągów. Nie zaleca się projektowania tego typu systemów na własną rękę, bez użycia programów doboru, ponieważ są to układy czułe na błędy w doborze średnic i zastosowanie niewłaściwego orurowania może spowodować duże trudności w funkcjonowaniu systemu.

Dobierając układ klimatyzacji VRF należy zapoznać się z możliwościami poszczególnych systemów, w zakresie długości instalacji. Każdy z producentów wyróżnia kilka podstawowych parametrów pozwalających na szybki dobór instalacji pod kątem sprawdzenia czy nada się ona do danego układu i lokalizacji jednostek w budynku. Dalszy dobór średnic rurociągów i pozostałych parametrów należy wykonywać przy użyciu programów doboru.

Wspomniane parametry rurociągów, różne w zależności od producenta (podano przykładowe zakresy dostępnych na rynku urządzeń) to:

  •    długość całkowita instalacji (suma wszystkich rurociągów) 500-1000m
  •    maksymalna różnica wysokości między jednostką wewnętrzną, a zewnętrzną 70-50m (50-40 - gdy jednostka zewnętrzna jest powyżej jednostki wewnętrznej)
  •    maksymalna różnica wysokości pomiędzy jednostkami wewnętrznymi 15-18m
  •    najdłuższy rurociąg (maksymalna odległość od agregatu do najdalszej jednostki wewnętrznej) 150-200 m
  •    maksymalna długość przewodów od pierwszego trójnika do najdalszej jednostki wewnętrznej 40-90m
    

Podstawowe kroki podczas projektowania układu klimatyzacji VRF:

  1.    Rozmieszczenie jednostek wewnętrznych oraz lokalizacja agregatów
  2.    Wyznaczenie tras przewodów freonowych oraz sprawdzenie odległości pomiędzy jednostkami oraz sumarycznych długości rurociągów (muszą zgadzać się z wartościami określonymi przez producentów)
  3.    Obliczenie wymaganych mocy chłodniczych w poszczególnych pomieszczeniach, dobór jednostek wewnętrznych
  4.    Dobór agregatów (zwykle producenci umożliwiają przewymiarowanie jednostek wewnętrznych w stosunku do agregatu o maksymalnie 130%)
  5.    Określenie rodzaju sterowania układem - czy sterowanie w poszczególnych pokojach - sterowniki przewodowe lub bez, czy też sterowanie centralne lub np. poprzez BMS.
  6.    Dobór odpowiednich skrzynek rozdzielczych oraz określenie liczby trójników
  7.    Wyznaczenie średnic rurociągów instalacji
    

 Różnice w podłączeniu instalacji

Główną różnicą pomiędzy układem typu split/multisplit, a układem VRF jest sposób połączenia jednostek z agregatem. W układach VRF główna trasa rurociągów składa się z dwóch rur (ciecz - gaz), a na odejściu do poszczególnych klimatyzatorów montuje się specjalne trójniki. Niezwykle ważne jest, aby instalatorzy korzystali z trójników oraz skrzynek rozdzielczych tego same producenta, co pozostałe elementy instalacji. Wykorzystanie np. trójników innej firmy powoduje utratę gwarancji oraz może spowodować niewłaściwe funkcjonowanie systemu.

Także sposób rozprowadzenia okablowania różni się od standardowych układów klimatyzacji gdzie zawsze kabel komunikacyjny znajduje się pomiędzy agregatem a jednostką wewnętrzną. W przypadku układów VRF kabel komunikacyjny wychodzi z agregatu i w sposób szeregowy łączy poszczególne jednostki wewnętrzne. Błędne podłączenie jednej z jednostek powoduje błąd komunikacyjny pomiędzy agregatem a następnymi klimatyzatorami w szeregu. Istotne jest odpowiednie zaadresowanie poszczególnych jednostek, aby zapewnić ich prawidłową komunikację z jednostką zewnętrzną.


Opracowanie inż. Mateusz Zduniak, ekspert firmy GREEN AIR

www.klimatyzacja.pl, www.ogrzewnictwo.pl

Wykorzystane zdjęcie: Green Air

Materiał objęty prawem autorskim. Publikacja w części lub w całości wyłącznie za zgodą redakcji