Ilość powietrza wentylacyjnego - metody obliczeniowe

Obliczenie ilości powietrza wentylacyjnego dokonuje się w oparciu o przeprowadzony bilans ciepła, wilgoci i emisji zanieczyszczeń, czyli czynników powodujących zmianę parametrów powietrza w pomieszczeniu.

Obliczeń ilości powietrza wentylacyjnego można dokonać na podstawie:

  •    obciążenia cieplnego pomieszczenia (zysków ciepła)
  •    zysków pary wodnej
  •    ilości wydzielanych do pomieszczenia zanieczyszczeń gazowych
  •    wymaganej krotności wymian
  •    ilości osób
    

Obliczenie strumienia objętości powietrza wentylacyjnego na podstawie zysków ciepła

V = Qc / [cp • ρ• (tz – tp)] [m3/s]

Qc – największa sumaryczna wartość zysków ciepła w pomieszczeniu [W],

ρ – gęstość powietrza, [kg/m3] (zwykle przyjmuje się 1,2 kg/m3)

cp – ciepło właściwe powietrza (zwykle 1,005 kJ/(kg•K)),

tp – temperatura powietrza nawiewanego [K],

tz – temperatura powietrza usuwanego z pomieszczenia, [K]

przy wysokości umieszczenia nawiewników 1,5 - 2,0m nad podłogą przyjmuje się tz = tw (tw - temperatura obliczeniowa powietrza w pomieszczeniu), dla większych wysokości tz = tw + β×(h – 2),

β – pionowy gradient temperatury [K/m] (zwykle od 0,2 do 0,4 K/m),

h - wysokość umieszczenia wywiewnika liczona od podłogi pomieszczenia

Obliczanie ilość powietrza wentylacyjnego na podstawie zysków pary wodnej


V = W / [ρ• (xw – xn)] [m3/h]

W - ilość wydzielanej pary wodnej w [g/h]

ρ – gęstość powietrza, [kg/m3] (zwykle przyjmuje się 1,2 kg/m3)

xw, xn - ilość pary wodnej odpowiednio w powietrzu usuwanym i nawiewanym w [g/kg]

Obliczanie ilości powietrza wentylacyjnego na podstawie ilości osób


V = n • Vi [m3/h]

n - ilość osób w pom

ieszczeniu

Vi - ilość powietrza przypadająca na jedną osobę w [m3/h]

Obliczanie ilość powietrza wentylacyjnego na podstawie ilość zanieczyszczeń wydzielanych w pomieszczeniu


V = φ • Z / (cdop – cz)

Z – ogólna ilość wydzielanych do pomieszczenia zanieczyszczeń gazowych [g/h],

cdop – dopuszczalne stężenie danego zanieczyszczenia w powietrzu zewnętrznym [g/ m3],

cz – stężenie danego zanieczyszczenia w powietrzu nawiewanym, [g/ m3].

φ – współczynnik poprawkowy, przyjmowany od 1,2 do 1,4.

Najwyższe dopuszczalne stężenie (NDS) - wartość stężenia która w okresie 8 godzinnego dnia pracy nie powoduje u pracownika negatywnych zmian.

Najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe (NDSCh) - średnie stężenie które nie wywołuje ujemnych zmian u pracownika jeśli występuje nie dłużej niż 15 minut i nie częściej niż 2 razy w ciągu zmiany roboczej.

Najwyższe dopuszczalne stężenie pułapowe (NDSP) - stężenie zanieczyszczenia w powietrzu które ze względu na zagrożenie zdrowia i życia pracownika nie może być przekroczone w żadnym momencie.

Opracowanie redakcja www.klimatyzacja.pl, www.ogrzewnictwo.pl [AJ].

Materiał objęty prawem autorskim. Publikacja w części lub w całości wyłącznie za zgodą redakcji.

Literatura: Poradnik klimatyzacji Tom 1: Podstawy.